Karapatan mo ngumiti. Karapatan niyo maging masaya. 'Wag kang umiyak. Malungkot ka? Panandalian lang yan. E ang pagmamahal niyo? Pang-matagalan.

Oo, alam ko mahirap ulit magtiwala. Next time ‘wag ka mag-alala. Magtatakip na’ko ng tenga. Para kahit gaano kasakit ng ginawa mo, kunwari hindi ko alam. :(

Kalimitang linya ng mga martir.
Beware lang na baka sa pag-wawalang bahala niyo sa mga pinaggagawa niya e, niloloko ka na pala talaga.

“Kahit gaano pa kalaki ang kasalanan niya, basta mahal mo, mapapatawad mo…”

Ganyan ka ba talaga?

Masyado ka na atang busy. Ni pangangamusta, wala na. Kung magtetext ka man sa kanya, e kumbaga, once in a blue moon pa. 

Ano ba gusto mo iparating? Na hindi na siya kabilang sa mga pinaglalaanan mo ng oras? 

Hindi ka man lang makiramdam. Hindi ka ba natatatakot o nagaalala man lang?

Pag magkasama kayo, onting lambing mo lang, okay na siya.

Yan ang hirap sa'yo. Masyado kang naging kuntento. 

Pati effort mo dati para makita lang siyang ngumiti, hindi mo na magawa. 

Gaano ba kahirap pasayahin ang taong mahal mo?

Kaibigan, makiramdam ka.

Pasalamat ka nga hindi siya nagsasalita. Once na sumabog yan, asahan mo...

Ipapamuka niyan sa'yo lahat ng pagkukulang mo..