Chapter 2: Langit at lupa
Hindi ko alam kung bakit napakasaya ko sa tuwing kasama ko si John. Siguro nga, hindi lang bilang kapatid ‘tong nararamdaman ko para sa kanya.
Hindi ako sigurado pero parang nahuhulog na ako sa kanya…
Hindi ako sigurado pero parang nahuhulog na ako sa kanya…
Natatakot ako. Alam ko, may iba siyang gusto. May girlfriend na ata siya. Hindi nararapat ‘tong nararamdaman ko ….
Narating na namin ang school. English ang first class ko samantalang History naman ang klase niya. We parted our ways. Sabi ni John, “Kita tayo maya sa canteen.”
“Ayoko nga, unless na libre mo.” Pabiro kong sinabi sa kanya.
“Sure, treat ko. Basta ikaw,Mae. Sana ….” Sabi ni John.
“Sana ano? Sana hindi ako matakaw?” Sabi ko.
“Hindi. Sana ‘wag ka lang magbago… Sige, late na ako. Bye, Mae.”
Nanibago ako bigla. Lahat ng sinasabi ko, hindi na siya nagagalit or wala ng violent reaction. Ang sweet niya sa akin. Hindi ko maintindihan. Ewan. Basta. Naguguluhan ako ngayon pero ayoko muna isipin.
I entered the room then I felt different. Lahat sila, nakatingin sa akin.
“Oh my gosh.” Sabi ko. Nakatingin talaga silang lahat sa akin. Natatakot ako.
Biglang lumapit sa akin si Claire at Patrice, best friends ko.
“Mae! Nabalitaan mo na ba?!” Sabi ni Patrice.
“Ang alin?” Tanong ko.
“Si John … “
“Oh anong meron?”
“Baka makick-out siya!”
“Huh?! Bakit?!” Nataranta ako bigla. Anong nangyari? Ano ?!
“Nalaman ng school na kasama siya sa isang frat. Pero hindi pa sigurado. Lumayo ka na sa kanya. Baka madamay ka pa..”
Nanlumo ako. Hindi nasabi sa akin ni John ‘to. Nagulat ako. Kaya siguro ganun siya kanina. Hindi ko alam ang gagawin ko. Gusto kong puntahan si John. Pero pinigilan ako ni Kim at Patrice.
“Hindi ba niya sinabi sa’yo?” Tanong ni Nicole.
“Hindi. Wala siyang sinabi sa akin. Wala siyang nabanggit. Sigurado ba kayo dyan?” Tanong ko sa kanila.
Nag-tinginan sila, sabi ni Alexandria “Narinig namin mismo sa teachers ‘yun. Kaya sigurado kami, Mae.”
“Baka ayaw niyang ipaalam sa’yo kasi alam niyang wala ka namang magagawa.” Sabi ng kaibigan naming si Jas.
“Hindi ka naman kasi niya girlfriend kaya malabong balitaan ka nun lagi sa mga nangyayari sa buhay niya.” Sabi naman ni Migs.
Napatulala ako nung sinabi nila sa akin ‘yun. Bakit, sino nga naman ba ako para balitaan niya araw-araw tungkol sa buhay niya? Ano niya ba ako? Kaanu-ano ko ba siya? Hindi ba kaibigan lang naman?
Wala akong karapatan. Wala.
Wala akong karapatan. Wala.
“Okay ka lang ba,Mae?” Tanong nilang lahat.
“Nagulat lang siguro si Mae kaya hayaan muna natin.” Sabi ni Myka.
Hindi ako nakapag-salita. Tulala ako sa buong klase. Lunch na pero wala pa rin akong naiintindihan. Walang nag-sink in na lesson sa utak ko. I’m still shocked.
“Mae, okay ka lang ba?” Tanong ni Patrice.
“Kung nangyari kaya sa’yo ‘yan, magiging okay ka ba agad? ‘Yung pinagkakatiwalaan mong tao, may lihim pala sa’yo. Sakit kaya nun. Duh. ”Sabi ni Alexandria.
“Nagtanong lang naman ako e.” Sabi ni Patrice.
“Okay lang ako, guys. Salamat sa inyo.” Sabi ko sa kanila.
Napaluha ako bigla pero pinigilan ko din dahil alam kong magagalit ang mga kaibigan ko. Tumayo ako mula sa kinauupuan ko. Sabi ko pupunta lang ako sa comfort room. Kasama ko si Myks.
Napadaan kami sa classroom nina John. Nakita ko siya. Nasaktan ako lalo nung makita kong yakap siya ni Denise. Patakbong lumabas ng classroom si Denise, umiiyak siya. Nabunggo niya kami, pagtingin niya sa akin, sabi niya “Lahat na lang napupunta sa’yo… Hindi ba pwedeng ‘wag kang mang-agaw ng kasiyahan ko?”
Nagulat ako. May galit pala sa akin si Denise. Pero hindi ko siya maintindihan kung bakit niya ako tinawag na mang-aagaw. Weird.
“Denise, hindi kita maintin…”
“Denise, hindi kita maintin…”
Dumating bigla ‘yung principal. Nagulat ako. Kasama niya si John at iba pa nitong mga kaibigan.
Totoo nga ‘yung nabalitaan ko. Hindi lumingon sa akin si John. Seryoso ‘yung muka niya. Nagulat ako. Ano kayang mangyayari sa kanila? Gusto kong makausap si John. Gusto kong itanong kung okay lang siya. Kung kaya niya pa ba. Nag-aalala ako pero wala lang naman ako para sa kanya…
--------------------------
Last day ko na siguro sa school ‘to ngayon. Alam na siguro ni Mae kung bakit. Naiiyak ako.
Hindi ko kayang mawala sa school. Marami pa akong pangarap. Ayoko rin iwan si Mae.
Siguro galit siya sa akin dahil hindi ko nasabi sa kanya. Hindi ko naman alam na magiging ganito ‘yung sitwasyon ko. Galit din sa akin si Denise dahil sinabi ko sa kanya na si Mae ‘yung gusto ko. Niyakap ko si Denise dahil naawa ako sa kanya nung umiyak siya.
“Kelangan bang nasa kanya na lahat? Lahat na lang nawawala sa akin dahil sa kanya. Pati ba naman ikaw, siya ang gusto mo? Ano bang meron kay Mae?! Tell me, John! Sawang sawa na ako! Lagi na lang si Mae!”Sabi ni Denise sa akin.
“Simple siyang tao. Kahit na nasa kanya lahat, hindi lumalaki ang ulo niya, Kung makikilala mo lang sana si Mae, maiintindihan mo kung bakit. Masaya ako pag kasama ko siya. Mahal ko siya.“
“Kapatid lang ang turing niya sa’yo! Hindi ka mahal ni Mae. Wala siyang panahon para sa mga kagaya mo. Hindi kayo bagay John. Magkaiba kayo ni Mae. Kilalang tao ang mga magulang niya. Malabong magustuhan ka nila. Malayong malayo ang estado ng buhay mo kay Mae. Hindi ka para sa kanya John. Masasaktan ka lang sa piling niya…” Sagot ni Denise.
Oo nga naman. Ano nga naman ba ako para sa buhay ni Mae? Isang hamak na kaibigan lang ako ni Mae. Siguro nga, kapatid lang ang turing niya sa akin. Tama si Denise sa sinabi niyang malayo ang agwat ng buhay ko kay Mae. Nagmula sa kilalang angkan si Mae, samantalang ako, ordinaryong tao lang. Hindi nga ako bagay sa kanya. Hindi siya makakatagal sa buhay na meron ako. Nasanay siya sa buhay na marangya. Ako naman, sa buhay na isang kahig isang tuka. Napaluha ako sa sinabi ni Denise.
“Pag-isipan mong mabuti ‘to John. Alam kong naguguluhan ka lang. Hihintayin kita…” Sabi ni Denise.
Tumakbo si Denise palabas sa room. Hahabulin ko sana siya kaso andun ‘yung principal. Pinapatawag na kami sa office niya. Hinanap ko si Denise. Pagtingin ko sa hallway, nakita kong kausap ni Denise si Mae.
Umiwas ako ng tingin kay Mae dahil alam kong galit siya sa akin.
Nakasalubong naming sila. Diretso lang ang tingin ko. Hindi pa ako handang kausapin si Mae. Alam ko rin naman na kaibigan lang ang turing niya sa akin kaya hindi siya mag-aalala masyado. Masakit man isipin pero magkaibigan lang talaga kami ni Mae.
Pagpunta namin sa office… tinanong kami kung bakit kami kasali. Wala akong naisagot kundi dahil ayokong sabihin ng iba na duwag ako.
Naintindihan nila kami. Suspended lang kami. Akala ko kick-out na kami. Buti na lang. Pero may isa pa akong problema, hindi ko pa nakakausap si Mae.
Kailangan ko nang pumunta sa canteen para kausapin si Mae.
Pagpunta ko dun, akala ko wala na siya. Nilapitan ko siya, umiiyak si Mae. Niyakap ko siya. Nag-sorry ako sa kanya. Nagulat ako nung sinabi niyang…
“Ano ba ako para sa’yo John? Kaibigan lang ba? Sabihin mo naman para hindi na ako mag-mukang tanga. Bakit hindi mo sinabi sa akin John, sana natulungan kita. Sana nadamayan kita. Sana hindi ka nag-isang lumaban. John, sabihin mo sa akin, kaibigan lang ba talaga ang turing mo sa akin? Kasi kung oo, pipilitin ko ang sarili kong kalimutan na mahal kita. Ako mismo ang lalayo para hindi masaktan si Denise. Ayoko magmukang tanga John. Sumagot ka. Mahal mo ba ako?”
“Hindi tayo pwede, Mae. Sorry… “
Sinampal ako ni Mae. Tumakbo siya ng umiiyak. Tama nga siguro si Denise. Hindi kami bagay ni Mae. Langit siya, lupa ako. Malayo ang agwat namin. Ang sakit man isipin na dito na lang matatapos lahat. Kailangan ko nang kalimutan si Mae. ‘Yung pinagsamahan namin, kailangan ko na rin kalimutan.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ang sakit nung narinig ko ‘yung mga sinabi ni John. Hindi ko kaya. Hanggang dito na lang talaga kami ni John. Ang hirap. Hindi ko alam kung saan pa ako mapapadpad. Kanina pa ako tumatakbo. Hindi ko na alam kung saan ako pupunta…
Maya maya, umulan na bigla. Parang sumabay ang langit sa pag-iyak ko. Gabi na pero hindi pa rin ako umuuwi. Ayoko pang umuwi. Tumakbo ako ulit nang tumakbo.
Napahinto ako bigla ng nakita ko si papa na may kasamang babae sa bar. Gumuho ang mundo ko. Akala ko nasa work lang sila palagi. ‘Yun pala, iba ang business ni papa. Ayoko na maniwala sa mga lalaki. Hindi ko alam. Galit ako. Galit ako sa kanila. Mga manloloko sila.
Nag-desisyon na akong umuwi. Basang basa ako ng ulan. Hindi pa ako kumakain simula nung lunch. Wala akong gana. Pagdating ko sa bahay, wala pa rin sina mama. Pumasok ako sa kwarto ko at dun ako umiyak. I texted my friends and told them na I’ll go out of town. Nag-text din ako kay mama. Pupunta akong Baguio tonight. Pupunta ako sa rest house namin for a week. Nagpaalam na si mama sa school head at pumayag naman sila.
Nag-impake na ako at umalis kasama si yaya. Habang on the way kami sa Baguio, sabi ni manong driver, “Mae, pinapabigay nga pala ng kaibigan mo…”
“Ano yan, kuya?”
“Buksan mo na lang daw. Sabi niya.”
I opened the box and saw a letter. Kasama nung letter na ‘yun ay mga pictures naming dalawa ni John. Binasa ko ang letter habang nasa kotse kami. Sabi ni John,
“Mae,
hindi ko alam kung mapapatawad mo ako pero gusto ko lang sanang malaman mo na kaninang tumakbo ka,
gusto kitang habulin pero alam kong kung hahabulin man kita, mauulit at mauulit muli lahat.
Ayokong saktan ka, Mae. Alam kong hindi ka magiging Masaya sa piling ko.
Ingatan mo lagi ang sarili mo. Tandaan mo, kahit anong mangyari sa akin, mahal na mahal kita.
Kung ano mang mangyari kahit wala na ako sa tabi mo, sana alam mong babantayan pa rin kita.
Sorry and I love you, Mae…”
Umiyak ako lalo sa nabasa ko. Naiinis ako kay John. Masaya ba siyang nasaktan niya ako? Or there’s something more?
Chapter 3: Revelation
“Gising na, Mae. Nandito na tayo.”
We arrived at Baguio. For a week, makakalimot din ako. I sighed and said, “Kaya mo ‘to, Mae!”
I visited my friends at Baguio. I went to different parties and tried not to think about John pero every night na matutulog ako, naaalala ko siya. Iyak lang ako ng iyak.
Minsan, dinadaan ko na lang sa pag-inom ng red wine ang nararamdaman ko. Pero, wala talaga e. Mahal ko si John.
I decided to go out, hindi pa naman masyadong gabi. I went out to Mines View Park. There was a children’s party. Birthday party ata. Natamaan ako ng bola, “Ate sorry po.“ sabi nung mga bata. Pinulot ng isang lalaki ‘yung bola.
Minsan, dinadaan ko na lang sa pag-inom ng red wine ang nararamdaman ko. Pero, wala talaga e. Mahal ko si John.
I decided to go out, hindi pa naman masyadong gabi. I went out to Mines View Park. There was a children’s party. Birthday party ata. Natamaan ako ng bola, “Ate sorry po.“ sabi nung mga bata. Pinulot ng isang lalaki ‘yung bola.
“Nasaktan ka ba miss?”
....
“Kuya?”
Nagulat ako. He looked like my older brother. As in look alike talaga.
“I’m sorry. You just looked like my brother.”
“Ayos lang miss. I’m Rain. Nice to meet you.“
“I’m Mae.” Sabi ko.
“Do you have some time? I’m bored na kasi dito sa party. Can you join me?”
“Yes, I’m willing to join you.”
Nagpunta kami sa Starbucks. Nagkwentuhan kami. Pareho pala kami ng story ni Rain. Broken hearted pero may girlfriend naman siya. Too bad, wala na daw time sa kanya 'yung girlfriend niya. He lives in Manila at may kapatid din siyang lalaki. Sabi niya he’ll keep me in touch. Good friends na kami ni Rain.
Bago kami maghiwalay, sabi niya "You're like an angel."
"Huh?"
"Pwede ba tayong lumabas ulit bukas?"
"Yeah. Sure. Wala naman akong gagawin bukas." Sabi ko.
Naging masaya ako kahit papano. Ang sayang kasama ni Rain. Pero may napansin ako...
"Rain, why are you crying?"
"Mae, she left me alone. We broke up."
Naawa ako bigla kay Rain. Nakita ko siyang umiyak. Nadurog ako inside. Hindi ko alam na pwede rin pala na umiyak ang mga kagaya niya pag nasaktan. Naisip ko na naman si John. Naiyak rin ako. I hugged Rain. & he said, "Can we keep this moment forever?"
"What?"
"I felt different pag kasama kita Mae. Can we be more than friends?" Sabi ni Rain.
Naluha ako, then sinabi kong "I love someone else."
I walked out of the scene. Umuwi na ako. Iniwan ko si Rain dun. Bahala na. Hinahanap na rin kasi ako ni yaya.
"Saan ka ba pumuntang bata ka? Nag-aalala ako sa'yo."
"Sorry yaya. I just went out with a friend."
"Friend nga ba?"
Hindi ako nakapagsalita sa sinabi ni yaya.. Pero alam ko, hanggang friends lang kami ni Rain. I was happy with him the whole time pero iba pa rin pag kasama ko si John.
"Huh?"
"Pwede ba tayong lumabas ulit bukas?"
"Yeah. Sure. Wala naman akong gagawin bukas." Sabi ko.
Naging masaya ako kahit papano. Ang sayang kasama ni Rain. Pero may napansin ako...
"Rain, why are you crying?"
"Mae, she left me alone. We broke up."
Naawa ako bigla kay Rain. Nakita ko siyang umiyak. Nadurog ako inside. Hindi ko alam na pwede rin pala na umiyak ang mga kagaya niya pag nasaktan. Naisip ko na naman si John. Naiyak rin ako. I hugged Rain. & he said, "Can we keep this moment forever?"
"What?"
"I felt different pag kasama kita Mae. Can we be more than friends?" Sabi ni Rain.
Naluha ako, then sinabi kong "I love someone else."
I walked out of the scene. Umuwi na ako. Iniwan ko si Rain dun. Bahala na. Hinahanap na rin kasi ako ni yaya.
"Saan ka ba pumuntang bata ka? Nag-aalala ako sa'yo."
"Sorry yaya. I just went out with a friend."
"Friend nga ba?"
Hindi ako nakapagsalita sa sinabi ni yaya.. Pero alam ko, hanggang friends lang kami ni Rain. I was happy with him the whole time pero iba pa rin pag kasama ko si John.
Too bad na uuwi na ako sa Manila. Tapos na ang one week. Hindi pa ako handang harapin si John pero kaya ko ‘to. I texted Rain and said, "I'm sorry for leaving you last night. Let's see each other again in Manila.God bless."
"Sorry din for what happened Mae. Nabigla lang ako. I wish you all the best. Good luck sa lovelife mo." Reply ni Rain.
"Single ako and not ready to mingle. Haha. Bye Rain!" Reply ko sa text niya.
Pagkapasok ko pa lang, I saw John. Together with Denise.
“Ouch.”
‘Yun na lang ‘yung nasabi ko. I smiled at them tapos lumakad na ako papalayo sa kanila. Lumapit sa akin ang ever good friends ko. Nagkulitan kami. Kwentuhan to da max.
“Good thing na bumalik na si Mae.” Sabi ni Claire habang inaayos ang buhok ko. “Oo nga! Akala ko nga emo na siya forever e.” Sabi naman ni Alexandria.
“Madaming lalaki sa mundo. Don’t be doomed.” Sabi ni Migs.
“Nabalitaan mo na bang si Denise at John na?” Tanong ni Myks.
“Nakita ko sila kanina. Don’t mention me that name na. I wanna move on guys. Let them be happy.” Sabi ko sa kanila.
“Uy, may halong bitterness!” sabi ni Nicole sabay tawa.
Nakasalubong ko si Denise then she said, “Pwede ka bang kausapin, Mae?”
“GOSH.” Hindi ko alam kung papayag ba ako or hindi. Pero sige, dahil kakabalik ko lang naman, pagbibigyan ko ‘to.
Umupo kami sa may cafeteria.
“Sorry sa nagawa ko,Mae.”
“Huh? Sorry saan?”
“Ako kasi ang nagsabi kay John na hindi pwede maging kayo… Kasi magkaiba kayo ng estado ng buhay. Langit ka, lupa siya. Hindi siya ‘yung lalaking nababagay sa mayamang kagaya mo. Alam ko, dahil sa mga nasabi ko, naguluhan si John. At everytime na magkasama kami, ikaw lang ang naaalala niya. Hanggang ngayon, picture mo pa rin ang wallpaper niya. Hanggang ngayon, ikaw pa rin ang sinisigaw ng puso niya. Ayoko nang mabuhay sa ganito, Mae. Kausapin mo si John. Alam kong mahal niyo ang isa’t isa. Ayoko nang pumagitna sa inyo. Hindi din kasi ako Masaya.”
“Uhh… Denise… Pero Masaya kayo kanina..”
“Yeah. Sabi niya kasi, ngumiti daw ako para daw hindi mo mahalatang malungkot siya. I’m gonna tell you, Mae… He loves you more than anyone. Sana maging Masaya kayo. Ako na rin ang lalayo Mae. I want the both of you be happy.”
“San ka pupunta, Denise?” Tanong ko sa kanya..
“States. I’ll stay there for good. Sana maging Masaya kayo… Sorry sa lahat Mae.”
She hugged me tight while crying. Tears fell from my eyes. I said, “Thank you for telling me this, Denise. Thank you…”
“I owe you a lot, Mae. Hindi pa sapat yan para sa nagawa ko sa’yo… Flight ko na mamaya. Bye. Ingatan mo si John para sa akin. Dahil kung hindi, babalik ako para agawin siya ulit.”
“Denise…”
“Joke lang. Sige na. Inaantay ka na ni John. Sorry, Mae. Hope you’ll forgive me. Keep in touch!”
Umalis na si Denise. Para akong nabunutan ng tinik sa dibdib. I never thought na ganun pala ‘yung nangyari..
I saw John outside the school premises… I hugged him from behind and told him, “ I love you…”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nagbakasyon si Mae sa Baguio. Namiss ko siya. Pero kinailangan ko rin mag-isip. Kahit papano, naging Masaya ako kay Denise pero hindi ko pa rin siya mahal. Alam ni Denise kung bakit ako hindi Masaya. Sabi niya, “I will talk to Mae once na bumalik na siya dito. I don’t wanna live in lies. We can’t live with it John. Hindi ko din kayang Makita na nasa piling nga kita pero ang lagi mong iniisip na sana siya ang kasama mo… It’s alright John. Ayokong masaktan din kita.”
“Thanks Denise.”
Dumating na si Mae. Sabi ko kay Denise, ngumiti siya para hindi mahalata ni Mae na malungkot ako. Ngumiti sa amin si Mae, I know na kunwari lang ‘yun. Ramdam ko sa mga mata niya.
Hindi nagtagal, nagusap na sila ni Denise. Nagpaliwanag si Denise kay Mae.
Pagtapos nun sabi ni Denise sa akin, “Okay na lahat John. Ingatan mo si Mae. Aagawin kita ulit sa kanya once na saktan ka niya.“
“Loko ka talaga Denise.”
“Haha. Just joking John. Bye. Salamat sa maikling panahon na pinagsamahan natin. Sorry na rin sa nangyari sa inyo. Keep in touch.” Nagpaalam na si Denise. Nagpasalamat ako sa kanya. She cried then walked away…
Niyakap ako ni Mae at sabi niya “I love you.”
“I love you too, Mae.”
“John, can we start all over again?”
“Of course, Mae. I love you. Sorry kung nasaktan kita.”
“Everything’s fine, John. I now know the whole story. Hindi mo kasalanan ‘yun John. It’s alright. Ang mahalaga, mahal natin ang isa’t isa. You don’t need to worry na. You’re a good guy. Eversince, ikaw ang nag alaga sa akin pag wala sina mama. Approve sila sa’yo. Kaya ‘wag ka nang mag emote dyan. Okay?”
“You sure? Can you forgive me, Mae?”
“I forgive you, John.”
“Salamat Mae. I love you.”
“I love you more, John.”
I hugged her tight tapos biglang may tumawag sa kanya galing sa likod namin.
"Mae?"
"Kuya?"
"Rain, I thought nasa Baguio ka pa?" Sabi ni Mae.
"Magkakilala kayo ng kapatid ko?" Tanong ko kay Mae.
"I met him last week at Baguio, John ."
"Siya 'yung kinukwento ko sa'yo, bro. I fell in love with her at first sight."
Tumingin sa akin si Mae, at sinabing,
"You're the one I love, John. Don't worry."
"You're the one I love, John. Don't worry."
"Pero mukang happy na kayo so I'm steppin' outta here." Sabi ni kuya
"Dapat lang. She's mine. She's my girl." Sabi ko.
"I love you Mae!"
"I love you too, John!"
END.
---> 'yung name ng characters dito, puro friends ko :) somehow, medyo totoo 'yung story nito. Lalo na 'yung part na nasa school ^_____^ salamat sa pagbabasa!!!
